ΚΗΔΕΥΤΗΚΕ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΠΙΑ ΕΝΑ ΘΡΟΪΣΜΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ 

ΕΝΑ ΦΩΤΑΚΙ Η ΨΥΧΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ 

Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης

Μέσα σε μια μέρα έχασα δύο δικούς μου ανθρώπους. Για τον πρώτο τον πατέρα Αμβρόσιο έγραψα χθες, αλλά ο άλλος, μεγάλος κι αυτός της επιστήμης και του πνεύματος, που σήμερα αποχαιρετίσαμε για πάντα, ήτανε συγγενής πνευματικός, και συγγενής στην τέχνη και την επιστήμη.

Τί να γράψω για τον Θανάση; Δεν του αρέσανε ποτέ τα μεγάλα λόγια, οι έπαινοι, το μεγαλείο το ζούσε μέσα στην απλότητα, σαν την αναπνοή και σαν ένα μέγεθος φυσικό, σαν μέγεθος που ταιριάζει στους ανθρώπους...

Ο Θανάσης παρ ολίγον να γίνει πνευματικός πατέρας μου αλλά τελικά έγινε πνευματικός αδελφός μου. Είμαστε αυτό που στην Κρήτη λέμε "συναδελφοί". Ήθελε να με βαφτίσει αλλά δεν τον άφησε ο πατέρας του, έτσι έγινα ο τελευταίος "φιλιότσος" (βαφτισιμιός) του πατέρα του, αλλά πάντοτε όταν με σύστηνε σε τρίτους έλεγε χαριτολογώντας: "Αυτόν ήθελα να τον βαφτίσω, αλλά ο πατέρας μου  δεν μου τον έδωσε, τον ήθελε για τον εαυτό του"

Η ψυχιατρική είναι σίγουρα πιο φτωχή χωρίς τον Θανάση γιατί είναι λίγες οι ποιητικές φυσιογνωμίες στο χώρο αυτόν, και η ποιητικότης χρειάζεται στους ψυχιάτρους, γιατί ανοίγει ορίζοντες που η στενή επιστήμη δυσκολεύεται να ατενίσει...

Κι η Ποίηση όμως είναι πιο φτωχή από σήμερα, γιατί δεν έχει πια τον "ψυχαναλυτή" της, τον άνθρωπό της μέσα σ΄αυτή την τόσο ανεξερεύνητη ακόμα επιστήμη, τον αναγνώστη της τον μετά γνώσεως και τον κριτή της τον μετά αγάπης...

Ο Θανάσης έκανε χόρτα κάθε καθεστηκυία τάξη, πράξη ή και απλή κίνηση, δεν του αρέσανε τα καθεστώτα, άνθρωπος καθώς ήταν αληθινός κι όχι ενεργούμενο. Έτσι ο Σεφέρης θα δυσκολευότανε να πεί γι αυτόν: 

"Ο κύριος αυτός

κάθε πρωΐ κάνει το λουτρό του

μέσα στα νερά της νεκρής θάλασσας

έπειτα φορεί ένα πικρό χαμόγελο

για τη δουλειά και τους πελάτες" .

Γιατί απλούστατα ο Θανάσης δεν φορούσε ποτέ προσωπεία, 

γιατί ο Θανάσης φορούσε πάντα την ζεστή καρδιά του.

Αλλά και σεις κύριοι Freud και Lacan
το νου σας, γιατί έρχεται ο Έλληνας ψυχίατρος

 να σας ταράξει τους ύπνους...

Θα αποχαιρετίσω από εδώ, τον δικό μου Θανάση Τζαβάρα με μια στροφή που έγραψα σήμερα γι αυτόν πίσω από την εικόνα του γέροντα Ιωσήφ που χαμογελάει μετά θάνατον, και του την έβαλα μυστικά στο τσεπάκι του βαθυκόκκινου σακακιού που φορούσε, αγέρωχος ακόμα και στον θάνατο: 

Θανάση,
Με τη ζωή ανοίγουμε

ένα μεγάλο αυλάκι.
Ο θάνατος είναι το νερό
κι αρδεύει τα όντα...

Καλό ταξίδι και καλό Παράδεισο, 

θέλεις δεν θέλεις εκεί θα καταλήξεις... 

Γιώργος Βολουδάκης